Nie wszystko kreda, co kredą zwą

Na rynku spotykamy wiele nawozów wapniowych o różnym składzie i właściwościach. Sprzedający prześcigają się w ofertach, a rolnikom coraz trudniej przebrnąć przez gąszcz informacji.

Nie od dziś wiadomo, że różnice między nawozami wapniowymi mogą być znaczące, a efekty widoczne często dopiero za kilka lub kilkanaście lat, o ile w ogóle się pokażą.

Ze względu na nieinwazyjne działanie najbardziej poszukiwane są produkty węglanowe. W obrębie tej grupy spotykamy zarówno twarde skały, jak i formy miękkie dające szybki efekt na polu. Do najbardziej miękkich, bo najmłodszych form węglanu wapnia zdecydowanie należy kreda. Nazwa ta określa zarówno okres, w którym powstało złoże, jak i informuje o strukturze budowy cząsteczek wapnia. Wapień powstały w okresie kredy ma budowę amorficzną określaną często jako porowatą i właśnie budowa jest wyróżnikiem świadczącym o jakości nawozu, szybkości działania, a tym samym o efektach ekonomicznych odkwaszania gleb. Określenie „kreda” stało się synonimem jakości nawozu ze względu na jej wręcz lecznicze działania na glebę. Przypisanie tak wielu pozytywnych cech zaowocowało tym, iż na rynku znalazło się wiele produktów nazywanych „kredą”, niemających wspólnego pochodzenia naturalnego, a na pewno niecharakteryzujących się amorficzną budową cząsteczek. Informacja ta jest o tyle istotna, że budowa porowata daje nieporównywalnie większą powierzchnię styku wapnia z roztworem glebowym, a tym samym przyspieszone działanie w stosunku do silnie zmineralizowanej skały wapiennej. Rolnik, widząc kredy: pastewne, techniczne, rolnicze, jurajskie i inne wymyślone nazwy, nie potrafi ocenić przydatności nawozu do szybkiego, a zarazem bezpiecznego regulowania odczynu gleby. W takiej sytuacji z pomocą przychodzi ustawodawca. Rozporządzenie Ministra Gospodarski z dnia 8 września 2010 r. jednoznacznie pokazuje, które odmiany nawozów wapniowych pochodzą z przerobu skał wapiennych, a które są pochodzenia naturalnego (kopaliny).