Niedobór boru w uprawie buraka cukrowego może znacząco obniżyć opłacalność

W uprawie buraka cukrowego niezwykle ważne jest odżywienie roślin borem od wschodów do zbioru. Bor uczestniczy w procesie syntezy cukrów oraz bierze udział w ich przemieszczeniu z liści do korzeni. Przez co możliwa jest odpowiednia akumulacja węglowodanów w korzeniach spichrzowych oraz uzyskanie zadowalającej polaryzacji.

Ważna jest również rola boru w podziałach komórkowych i procesach wzrostowych. Deficyt boru w uprawie buraka cukrowego widoczny jest między innymi w formie dwóch chorób fizjologicznych:

• zgorzeli liści sercowych — na najmłodszych liściach widoczne są chlorozy, które szybko przechodzą w nekrozy — zamieranie blaszki liściowej
• sucha zgnilizna korzeni — przy znacznym deficycie boru może dochodzić do porażenia górnej części korzenia i obumierania liści zewnętrznych (starszych), kolejnym etapem rozwoju choroby jest brunatnienie i suche gnicie górnej części korzenia

Bor zaliczany jest do składników pokarmowych o bardzo ograniczonej mobilności. Oznacza to, że nie przemieszcza się ze starszych części roślin do młodszych. Dlatego też pierwsze oznaki jego niedoboru widoczne są na najmłodszych liściach sercowych.

W związku z tym dawka boru, którą należy zastosować podczas okresu wegetacji, powinna być podzielona na kilka części. Takie działanie pozwoli na dostarczenie składnika do nowych przyrostów. W przypadku intensywnie prowadzonych plantacji buraka cukrowego zasadne jest wykonanie 3-4 aplikacji nawozów dolistnych zawierających bor.

W związku z tym, że zasobność gleb w bor jest dość niska, zasilanie upraw tym mikroelementem należy rozpocząć możliwe szybko. Pierwsza aplikacja rekomendowana jest w fazie 3-4 liści właściwych buraka cukrowego (BBCH 13-14). Kolejne zabiegi powinny być wykonywane co mniej więcej 14 dni. Interwał powinien być dostosowany do tempa wzrostu roślin. Jeżeli przebieg pogody będzie sprzyjał budowie biomasy liści i korzenia, okres pomiędzy aplikacjami można skrócić.

Mała mobilność boru w roślinie powoduje, że jednorazowa dawka składnika nie powinna być zbyt wysoka. Optymalne jest dostarczenie podczas jednej aplikacji 150 g boru na hektar. Jedynie w przypadku pierwszej aplikacji — w niskiej fazie rozwojowej buraka możliwe jest obniżenie tej dawki nawet do 100 g/ Może być on podany w postaci jednego z produktów — OSD Bor (forma stałą nawozu) lub ADOB Bor (forma płynna).

Bor nie jest zbyt popularnym mikroelementem dodawanym do nawozów stosowanych pogłównie lub doglebowo. Jednak jego włączenie do nawozów mineralnych jest uzasadnione ze względu na bardzo niską zasobność gleb w ten niezwykle ważny składnik pokarmowy.

Właśnie z myślą o między innymi dostarczeniu do gleby łatwo przyswajalnej dla roślin formy boru powstał Humicalc 4.0. Oprócz wspomnianego boru zawiera także kwasy humusowe oraz bakterie zwiększające dostępność składników pokarmowy dla roślin uprawnych.

Niewątpliwą zaletą Humicalc 4.0 jest możliwość jego stosowania w zespole uprawek przed siewnych lub pogłównie. Aplikacja produktu nie zastąpi nawożenia dolistnego borem, ale przez systematyczne stosowania pozwoli na podniesienie zasobności gleby. W efekcie czego wschodzące rośliny o dużym zapotrzebowaniu na bor (rzepak ozimy, burak cukrowy) będą mogły pobrać bor z gleby.