niedobór potasu 1
Nawożenie ziemniaków jest jednym z głównych zabiegów agrotechnicznych mających największy wpływ na ilość i jakość plonu bulw, poprawę odporności roślin oraz zdolność przechowalniczą bulw. By efekt tych działań był jak najbardziej zadowalający, należy uwzględnić kilka bardzo ważnych czynników.
Ziemniak jest gatunkiem o względnie małych potrzebach pokarmowych. Wyjątkiem jest potas, którego udział w końcowej całkowitej akumulacji makroskładników stanowi około 40%, a w maksymalnej akumulacji dochodzi do 60% - np. stres suszy. Średnie pobrania z plonem 10 t bulw wraz z masą łęcin i korzeni z 1 ha wynoszą: 45 kg azotu, 15 kg fosforu, 80 kg potasu, 20 kg wapnia, 10 kg magnezu, 6 kg siarki (15 kg SO3) oraz szereg mikroelementów.
W prawidłowo prowadzonej plantacji ziemniak gromadzi już od początku zawsze więcej potasu niż azotu. Stosunek N:K2O w okresie od początku wegetacji do końca formowania bulw ulega silnemu zwiększeniu, co wynika z dużej dynamiki akumulacji potasu aż do fazy BBCH 48. Podstawowym czynnikiem ograniczającym wzrost biomasy jest niedobór azotu, a składnikami warunkującymi pobieranie azotanów z gleby są fosfor, magnez i potas. Największą rolę w nawożeniu oprócz azotu odgrywa tu potas, którego ilościowo ziemniak przyswaja najwięcej. Pobranie tego pierwiastka jest najwyższe na początku stadium zawiązywania bulw i dla wysoko plonującej plantacji mieści się w zakresie 15-18 kg K2O/ha/dzień. Niedobór tego składnika we wczesnych fazach powoduje przyspieszone więdnięcie, a w skrajnych przypadkach dochodzi do szczytowo-krawędziowego przebarwienia przechodzącego w nekrozy. Ograniczona jest również szybkość wzrostu bulw, pojawiają się też deformacje fizjologiczne, np. pękanie już od wczesnych faz rozwoju. Prowadzi to do uzyskania słabego plonu o niskiej jakości handlowej.
Nawożenie potasem powinno skupiać się na dostarczeniu odpowiedniej dawki składnika, szczególnie jeżeli nie mamy możliwości zastosowania nawozów naturalnych. W przypadku ich braku dostarczony potas powinien pokryć do 100% potrzeb pokarmowych dla założonego plonu przy zasobności gleby na co najmniej średnim poziomie (oczywiście górna wartość zasobności). W stanowiskach uboższych dawkę tę należy zwiększyć nawet do 50%, a w glebach zasobnych - zmniejszyć do 50%. Ważne podkreślenia jest to, że niezależnie od zasobności gleby w potas ziemniaki silnie reagują na bieżące nawożenie tym składnikiem.
W nowoczesnej uprawie ziemniaka dąży się do uzyskania wysokich plonów przy zachowaniu najwyższej jakości bulw. Aby osiągnąć zakładany cel, konieczne jest uzyskanie wysokiej zasobności gleby w przyswajalną formę potasu. Wysoka zawartość chloru w roślinie wpływa ujemnie na syntezę i gromadzenie węglowodanów. Nawozy bezchlorkowe polepszają parametry jakościowe ziemniaków:
W ziemniakach przemysłowych:
W ziemniakach jadalnych:
Aby nawozy się rozpuściły i częściowo przemieściły w glebie, nie powodując problemów ze wschodami sadzeniaków, rozsiewanie nawozów powinno mieć miejsce na ok. 2-4 tygodni przed sadzeniem. Nie znając zasobności gleby, trzymajmy się w miarę możliwości poniższej proporcji między składnikami pokarmowymi.
dr inż. Radosław Witczak
K+S Polska
Nawożenie ziemniaków to zabieg agrotechniczny, który wpływa na ilość i jakość plonu bulw.
To jeden z głównych zabiegów agrotechnicznych mających największy wpływ na poprawę odporności roślin jak również zdolność przechowalniczą bulw. Aby efekt tych działań był jak najbardziej zadowalający, należy uwzględnić kilka bardzo ważnych czynników.