Rozkład resztek pożniwnych – Słoma niedocenianym źródłem azotu, fosforu i potasu
Jesteś po żniwach zastanawiasz się co zrobić ze słomą, która pozostaje na ścierniku? Rozkład resztek pożniwnych jest ważnym procesem pozwalającym na odzyskanie cennych składników pokarmowych.
Spis treści
PokażUkryjRozkład resztek pożniwnych – słoma wyjątkowo cenna
W trakcie żniw Rolnicy bardzo często zadają sobie pytanie, które dotyczy częściej zbóż niż kukurydzy i rzepaku: Czy słomę zostawić na polu czy sprzedać? Nie ma prostej odpowiedzi na to pytanie, ale należy pamiętać o tym, że resztki pożniwne są bardzo ważnym źródłem składników pokarmowych i materii organicznej. W gospodarstwach, w których nie ma hodowli zwierząt słoma pozostawiona po zbiorach jest często jedynym źródłem materii organicznej. W takiej sytuacji odpowiedź na tak zadane pytanie wydaję się łatwiejsza.
Dodatkowo rosnące ceny nawozów mineralnych skłaniają do potraktowania resztek pożniwnych jako źródła składników pokarmowych, które praktycznie bez kosztowo mogą zostać stopniowo uwolnione do gleby. W efekcie czego zwiększa się zasobność gleby w składniki pokarmowe co może przełożyć się bezpośrednio na zmniejszenie kosztów nawożenia mineralnego.
Słoma – źródło składników pokarmowych
Roślina w trakcie sezonu wegetacyjnego pobiera niezbędną ilość mikro i makroskładników do wytworzenia określonego plonu handlowego oraz słomy. Ilość zakumulowanych w słomie składników pokarmowych, które mogą „wrócić” do gleby zależy między innymi od gatunku rośliny uprawnej i poziomu plonowania. Poniższa tabela przedstawia przeciętną zawartość wybranych składników pokarmowych w 1 tonie słomy.
Powyższa tabela pozwala w łatwy sposób określić, że na polu po zbiorze pszenicy ozimej plonującej 6 t/ha na polu pozostanie 6 ton słomy, która będzie zawierała odpowiednio 39,6 kg N, 16,5 kg P2O5 i 76,8 kg K2O. Biorąc pod uwagę obecne ceny nawozów duża część rolników podejmie decyzję o pozostawieniu słomy i potraktowaniu jej jako źródło „darmowych” składników pokarmowych oraz materii organicznej, zwłaszcza przy ograniczonej dostępności obornika.
Mineralizacja resztek pożniwnych
Mineralizacja resztek pożniwnych jest procesem, który w dużym uproszczeniu pozwala zmienić słomę w dostępne dla roślin składniki pokarmowe. Na tempo tego procesu duży wpływ ma aktywność mikrobiologiczna gleby – obecność określonych mikroorganizmów przyspiesza znacznie ten proces. W efekcie czego zwiększa się istotnie tempo mineralizacji resztek pożniwnych oraz wzrasta zasobność gleby w formy dostępne NPK (azot, fosfor, potas).
Biologiczne wsparcie w mineralizacji resztek pożniwnych
Convert WG to preparat przygotowany z myślą o istotnym zwiększeniu aktywności mikrobiologicznej gleby, co w bezpośredni w sposób przekłada się na tempo mineralizacji resztek pożniwnych. Preparat zawiera 2 ściśle wyselekcjonowane szczepy bakterii z rodzaju Bacillus, które w glebie wykazują dotychczas niespotykaną aktywność. Świadczą o tym bardzo dobre wyniku uzyskane w trakcie licznych prób doświadczalnych.
Jednym z kluczowych parametrów pozwalających określić aktywność mikroorganizmów jest BZT – biologiczne zapotrzebowanie na tlen. Bakterie zawarte w Convert WG wykazują ponad 25% wyższą aktywność biologiczną w porównaniu z produktami dostępnymi w sprzedaży.
Nie tylko mineralizacja resztek pożniwnych
Istotny wzrost aktywności mikrobiologicznej gleby wpływa na wiele procesów zachodzących w glebie – jednym z nich jest przyspieszenie przekształcania resztek pożniwnych, na drodze procesów biochemicznych, w dostępne dla roślin formy NPK. Szybciej rozłożone resztki pożniwne to także zmniejszenie ilości miejsca do zimowania i przenoszenia na kolejny sezon wegetacyjny grzybów patogenicznych i szkodników. Szczepy bakterii zawarte w Convert WG wpływają również na wsparcie naturalnych mechanizmów odporności na patogeny kolejnej uprawy, zwłaszcza na grzyby z rodzaju Fusarium.
Równie ważną cechą bakterii zwartych w Convert WG jest wydzielanie sideroforów. Są to związki, które tworzą kompleksy z żelazem niedostępnym dla roślin. W efekcie czego powstają formy żelaza przyswajalne dla roślin uprawnych, pobranie żelaza przez rośliny zmniejsza jego dostępność dla grzybów patogenicznych – ograniczając ich rozwój w glebie.
