Przed podjęciem decyzji o uprawie roślin wymagających gleby o odczynie obojętnym lub zbliżonym do obojętnego należy bezwzględnie przeprowadzić zabieg wapnowania i doprowadzić gleby kwaśne do odczynu zbliżonego do optymalnego dla uprawianego gatunku. W produkcji rolniczej wapnowanie jest podstawowym, ale równocześnie jednym z najbardziej opłacalnych przedsięwzięć. W warunkach gleby kwaśnej należy po zbiorze przedplonu koniecznie zastosować nawozy wapniowe - tlenkowe lub węglanowe. Ze względu na duże wymagania kukurydzy względem magnezu i jej znaczną wrażliwość na niedobory tego składnika zaleca się - w przypadku niskiej, a zwłaszcza bardzo niskiej zasobności gleby w magnez - zastosowanie części dawki nawozu odkwaszającego w formie wapna magnezowego, np. dolomitu.
W praktyce rolniczej zdarza się, że przeprowadzenie wapnowania w terminie optymalnym (po zbiorze przedplonu) jest niemożliwe, np. ze względu na warunki pogodowe czy kolidowanie z innymi zabiegami. Przesunięcie zabiegu wapnowania na okres wiosenny może spowodować trudności w jego wykonaniu. Należy go przeprowadzić wiosną bardzo wcześnie, gdy gleba jest wilgotna, co ułatwi proces odkwaszania. Najkorzystniejszym terminem wiosennego wapnowania jest okres przedwiośnia, gdy stan gleby umożliwia jeszcze przejazd ciągnika z rozsiewaczem bez niszczenia struktury gleby. Efekt plonotwórczy nawozów wapniowych zależy od wielu czynników, w tym od rodzaju nawozu (tlenkowo-węglanowe), aktywności skał węglanowych, z których wyprodukowano nawozy węglanowe oraz stopnia rozdrobnienia nawozów. Im większe rozdrobnienie nawozów, zwłaszcza węglanowych (szczególnie dolomitu), tym większa powierzchnia ich kontaktu z glebą, a tym samym szybsze działanie odkwaszające.